Tasavvuf, İslâm’ın kalbî hayatı, özü ve rûhânî yönüdür. Yâni İslâm, bilhassa muhtevasındaki bu öz ve rûhun, istidatlı insanlarda amele inkılâb etmesi sebebiyle mü’min gönüllerdeki rûhâniyet, feyz, muhabbet ve vecd vasıflarını zirveleştirir. Bu demektir ki tasavvuf, İslâm bağındaki yüce ilim ve irfân ağacının meyve (eser) bakımından en semereli dallarından biri olmuştur.

Tasavvuf yayınlarının bir kısmı, Muhyiddîn ibnü’l- Arabî’nin Fusûsu’l- Hikem’i ve Abdülkerim el-Cîlî’nin İnsan-ı Kâmil’i gibi sâdece derin ve yüksek tefekkür erbâbının kavrayacağı bir seviyede kaleme alınmıştır. Tasavvuf kitaplarının bâzıları ise Mevlânâ’nın Mesnevî’si gibi yer yer mütefekkir dimağlara, yer yer de vasat seviyedeki halk kitlelerine hitâb eden bir muhtevâdadır. Bunlar, zâhirî ilimlerini tamamlamış olanların, sahip oldukları bilgiler muhtevâsında daha engin, derûnî ve mânevî bir tefekkür ve feyze râm olarak Hakk’a, hakîkate ve mârifetullâha nâil olmaları içindir. Bunun yanında Envâru’l-Âşıkîn, Muhammediyye ve Nefehâtü’l-Ünsgibi geniş halk kitlelerine hitâben yazılmış olan tasavvuf eserleri de vardır. Bunlar şer’î gerçekleri kavrayabilmiş olan geniş halk kitlelerinde duyuş, anlayış ve davranış mükemmelliği bakımından -az çok- bir seviye husûle getirmek içindir.

Bütün bu yönleriyle toplumun her kesimine hitâb eden tasavvuf, hem iktisâdî ve ictimâî rahatlık zamanlarındaki rehâvet ve gevşeklikleri engelleyerek zindeliği devam ettirmiş, hem de istilâ, işgal ve zulüm dolu zor dönemlerin kargaşa ve bunalımları arasında daralmış gönüllere ulvî pencereler açarak nefes aldırmış; yaralı gönüllere merhem, yorgun dimağlara teselli ve kurak ruhlara kevser olmuştur. O, bir yandan güzel ahlâk ve ibadette zirveleşenlere tevâzu ve mahviyet telkin ederek gurur, kibir ve ucuptan muhafazasını sağlamış, bir yandan da günah çukurunda boğulan kullara engin bir af, müsâmaha, merhamet ve rahmet gibi can simitleri uzatmıştır.